Wim's PW
Geschreven door Wim van Geelen op 10 februari 2008
Zondag 3 februari jl. was de hele fractie totaal onbereikbaar. Hoe dat kwam, hoe dat kon? Ene Peter R. de Vries had het enkele dagen eerder van de daken geschreeuwd.
Daar had hij elk denkbaar TV-programma voor gebruikt, zodat je het op hijgerige toon gebrachte nieuws niet kon missen. Hij zou doen wat politie en justitie “all over the world” niet voor elkaar gekregen hadden. Hij zou met onthullingen komen wie Nathalee Holoway, na afloop van een avondje stappen had verdonkeremaand. En zo kon het gebeuren dat de 7 fractieleden, inclusief dus steller dezes, die avond voor de buis gekluisterd zaten om naar een bloedstollende (dixit Peter R. de Vries) uitzending te gaan zitten kijken.
Mee viel het niet, want het ijs dat ons aller rasspeurder en gemankeerd politicus, laten we dat even niet vergeten, was wel heel erg dun. Want wat gebeurde er nou? Het is in veel kleuren en geuren verteld, ook weer in alle kranten en op elk denkbaar TV-kanaal tot in de VS aan toe. Mijn idee was direct nadat de uitzending was afgelopen dat ik m’n tijd beter had kunnen besteden. We zagen een uit de kluiten gewassen knaap, apenstoned in een dure Range Rover zitten naast een vriend, die geen vriend was, maar iemand met de vooropgezette bedoeling om zijn pokervriend erin te luizen. Op het eerste gezicht lukte dat ook. De climax, de bekentenis volgens Peter R., werd met het oog op de reclamegelden, goed gedoseerd gebracht. Na enkele lange reclameblokken uitgezeten te hebben kwam tegen het eind van de utzending de aap uit de mouw. Nathalee was naast hem doodgebleven en een in nacht en ontij uit bed gebelde vriend was niet te beroerd om even met zijn bootje langs te varen, het lichaam in het bootje te hijsen om het vervolgens een stuk van het strand af in zee te dumpen. Joran van der Sloot, onomstreden getuige van Nathalee’s laatste ogenblikken op het ondermaanse, spoedde zich schoenloos naar huis, alwaar hij zich direct achter z’n PC zette, daarna ging slapen om de morgen erna fris en monter op school te verschijnen.
Ik vond het direct al een slap verhaal. Want waarom ontdoe je je van een lichaam nadat iemand naast je onwel geworden is? Over bellen gesproken. Dan bel je toch eerst de politie of de GGD of hoe het op Aruba ook mag heten, dan ga je toch niet iemand bellen met zo’n vreemd verzoek? En wie is nou zo gek om, alleen omdat Joran kennelijk met een ernstig probleem opgescheept zit, direct maar in z’n bootje te springen en scheep te gaan? Vooral toen bleek dat de schipper, ene Daury, in Nederland zat toen het gebeurde, drong de vraag bij mij zich op of Joran iemand anders, ( zijn vader misschien?) , uit de wind wilde houden. Hoe dan ook: het was dom, dom, zo ongelooflijk dom om in Joran’s termen te spreken. Dom was ook te vertellen tegen de infiltrant in de Range Rover dat je ging bellen, terwijl later bleek dat de telefoon waarmee gebeld zou zijn, alleen met een creditkaart verbinding geeft, die hij niet bij zich had en dan alleen nog maar met het buitenland.
Peter R. zal dezelfde kritische vragen gehad hebben. Het was alleen niet opportuun ze te stellen. Zijn met veel aplomb aangekondigde programma zou dan, voor het goed en wel werd uitgezonden, leeg gelopen zijn als de oer Hollandse fietsband en zijn broodheer, SBS6, zou naar de vooraf ingeboekte megareclamegelden hebben kunnen fluiten.
Zonde achteraf om naar zo’n kuluitzending gekeken te hebben, maar wel goed genoeg om je achteraf kwaad te maken over het feit dat fundamenten van onze rechtstaat binnen het bestek van twee uur te grabbel gegooid werden. Zaken als het vermoeden van onschuld tot het tegendeel bewezen was, het beschermen van de persoonlijke levenssfeer, de rechten van een verdachte en het verschil tussen vermoedens en het wettelijk en overtuigend bewijs, om maar iets te noemen. Kortom een flut onderzoek, zonde van de tijd met een canard van hier tot Tokio, waarmee Peter R. aan zijn debetzijde naast het mislukte politieke avontuur nu ook het mislukte speurderschap naar de ontknoping in de zaak-Holoway kan bijschrijven.
De media hadden er dagenlang ook de handen vol aan. De teneur van al die verhalen in pers en op TV was dat de uitzending meer gericht was op het publieke effect dan op een zorgvuldige waarheidsvinding. Kritiek was er ook op het feit dat een in wezen menselijk drama werd omgezet in een voor alles commercieel product met pakkende beelden, teksten en emotie met als hoogte-, zo de lezer wil, dieptepunt de confrontatie met moeder Beth.
Ging landelijk gesproken de belangstelling vooral uit naar Peter R. , alle media-aandacht in Woerden ging de afgelopen week uit naar de Andersenschool. Die school staat model voor de teloorgang van het Openbaar Onderwijs hier in Woerden. Hoewel er veel goed gaat in het Openbaar Onderwijs wil het maar niet lukken om daarvoor meer dan voldoende ouders warm te laten lopen. Integendeel, die lopen weg met en naar het confessioneel onderwijs. Dat groeit en bloeit als nooit te voren. Dwars tegen de trend in van afnemend kerkbezoek (secularisatie) neemt het aantal leerlingen van het Christelijk Onderwijs sterk toe. De kerkdeur wordt meer en meer gemeden in Woerden, maar de schooldeuren kunnen niet wijd genoeg open gezet worden om de toeloop van leerlingen te verwerken. Dat is vreemd en daarmee is Woerden bepaald niet de gemiddelde Nederlandse stad waarvoor het altijd zo graag wil doorgaan.
Aan het College en de Raad ligt het niet. De inkt van het ene plan van aanpak is nog niet droog of er wordt weer een nieuw actieplan gelanceerd. Helpen doet het vooralsnog niet. Hoe het tij te keren? Hoe het door allerlei affaires geschonden imago te herstellen? Door het College wordt alles in de vorm van actieplannen uit de kast gehaald, maar kernbegrip bij dit alles is natuurlijk vertrouwen. Hebben ouders, onderwijsgevenden en leden van de raad er vertrouwen in dat het tij met al die fraaie woorden te keren is? Vier raadsleden met onze José als lid van die “ bende van vier”, gaat proberen daar wat aan te doen door op de scholen te gaan onderzoeken wat er aan de hand is en wat er zou moeten gebeuren om het vertrouwen van de scholen in elkaar en van de ouders in de scholen te herstellen.
De fractie heeft er alle vertrouwen in dat het kwartet resultaten met hun onderzoek zullen gaan boeken. Hoe je een onderzoek niet moet aanpakken hebben zij bij Peter R. kunnen afkijken. Hoe je dat wel moet doen zullen zij, geen twijfel over mogelijk, laten zien. Wordt vervolgd dus!