Wim blaast zijn partijtje mee
Geschreven door Wim van Geelen op 24 april 2007
Het zou moeten kunnen, het zou er eens van moeten komen: een column schrijven helemaal voor jezelf en uit jezelf. Dat gebeurt dus nu, maar dat heeft wel consequenties voor de titel. Daar is de aanduiding “PW “, zij het maar voor één keer, uit verdwenen.
Deze column heeft dus niets te maken met PROGRESSIEF WOERDEN en nauwelijks iets met de politiek in Woerden. Of toch wel? Maar laat ik met het begin beginnen. Ik heb de afgelopen week een boek uitgelezen, een sticker gezien op een fiets van een Woerdens raadslid (dus de plaatselijke politiek komt toch weer even om de hoek kijken), me geërgerd aan de opstelling van de Minister van Buitenlandse Zaken in een bepaalde kwestie èn op de valreep van de Culturele Zondag nog even een bruiloft bijgewoond. Wat al deze zaken gemeen hebben is Palestina en de Palestijnen. Geërgerd heb ik me aan de opstelling van de kersverse minister van Buitenlandse Zaken, daarin gesteund door de meerderheid van de Tweede Kamer en de overgrote meerderheid van het Nederlandse volk (70% volgens Trouw van 21.04.07) om geen inreisvisum te verstrekken aan de Palestijnse premier Haniye. Vreemd eigenlijk. De Amerikanen leveren een strijd op leven en dood in Irak en Afghanistan om daar de zegeningen van de democratie te brengen. Dat is in de Palestijnse gebieden verwezenlijkt. Wat dat betreft kan het hele Midden-Oosten, Turkije en Iran uitgezonderd, een voorbeeld nemen aan de manier waarop daar de verkiezingen verlopen zijn. Maar toch is die premier niet welkom in Nederland waar hij een conferentie wilde bijwonen over het vluchtelingenvraagstuk. Reden: lid van een partij die als terroristisch wordt aangemerkt en weigering om de staat Israël te erkennen. Een vreemde reden, want er wordt met twee maten gemeten. Als het om terrorisme gaat weten ze in Israël ook van wanten. Zelfs van meer dan van wanten. Wie heeft niet de beelden over het in puin gebombardeerde Libanon scherp op het netvlies staan. Dat land naar het stenen tijdperk gebombardeerd, omdat daar gekidnapte, nee niet door of namens de regering van Libanon ontvoerde, Israëlische soldaten gevangen gehouden werden. De uitkomst is bekend. Heel veel doden aan Palestijnse en Libanese kant, maar geen Israëlische successen. Overigens zijn er bij elke actie van Israël, vaak als reactie op geweld van de andere kant, disproportioneel veel doden te betreuren. Illustratief is een klein artikeltje vanmorgen in Trouw (23.04.07) dat ik aan het slot van de column zal afdrukken. In het vrije westen wordt daar weinig de nadruk op gelegd en dat is ook een kwestie van het meten met twee maten. De arrogantie van de macht. Israël trapte weer in die val. Je moet blijven praten met je vijanden. Niet alleen met je vrienden, want dat schiet voor geen meter op. Daarom is het jammer dat Verhagen dat visum heeft geweigerd. Maar de Hamas-regering erkent Israël toch niet? In Pauw en Witteman van 18.04.07 trad, daar was hij weer, Diyad Abu Jahjah van de Arabisch Europese Liga op en hij wist wel waarom je uitgerekend dat niet van het Palestijnse volk kon vragen. Decennialang wordt Palestijns gebied bezet gehouden door Israëliërs, die de daar wonende mensen van huis en haard hebben verdreven en die hun landbouwgronden hebben onteigend, hun olijfboomgaarden hebben omgehakt en als klap op de vuurpijl nu een muur van de schande aan het bouwen zijn, gedeeltelijk weer op eigen Palestijnse grond.
Waarmee Abu Jahjah maar met zoveel woorden wilde zeggen dat Israël heel veel stappen terug moet doen, land en huizen teruggeven, de muur afbreken en het voor de Palestijnen weer mogelijk moet maken om een bestaan op te bouwen, wil er van erkenning sprake kunnen zijn.
Abu Jahjah haalde om zijn beweringen te staven een boek aan van een Israëlisch historicus, dat ikzelf net gelezen had. De historicus heet Ilan Pappe en zijn boek heet “the ethnic cleansing of Palestine”. Of in vertaling: de etnische schoonmaak van Palestina. Pappe leest net zo makkelijk Hebreeuws als Arabisch en maakt voor zijn boek dan ook gebruik van bronnen uit beide talen. Vooral de Israëlische bronnen zijn interessant, want veelal gaat het om documenten van de regering, de geheime diensten en het leger. De feiten, stuk voor stuk gedegen onderbouwd, uit zijn boek liegen er niet om. Bewust zijn in 1947 en 1948 honderdduizenden Palestijnen door terreur verjaagd van huis en haard. Duizenden zijn domweg in koelen bloede vermoord, alleen maar om hervestiging van Israëliërs in voormalig Palestijns-Arabisch gebied mogelijk te maken. Duidelijk is dat Pappe nadat zijn boek in 2006 uitkwam als een haas moest maken dat hij wegkwam uit Israël. De grond werd hem daar te heet onder de voeten en hij doceert nu in Engeland. Tekenend voor de mentaliteit daar dat het vrije woord daar zulke ressentimenten oproept.
Alleen na lezing van dit boek zal je het wel uit je hoofd halen om, zoals een collega-raadslid doet, door de stad te fietsen met een sticker op de fiets geplakt waarop te lezen staat: ”Nederlanders, wij blijven achter Israël staan”. Voor sommigen is Israël het uitverkoren volk. Voor anderen is dat een vooroordeel. Wil je daar genezen van worden dan moet je fluks een bezoek aan het heilige land brengen en dat niet met een reisgezelschap, al dan niet geleid door een dominee, doen. Dan blijkt al heel snel dat het land bepaald zo heilig niet is. Nu heb ik in mijn leven niet erg veel landen bezocht, toch wel een vijftiental, maar nooit een zo onvriendelijk, ongastvrij, paranoïde en discriminatoir land bezocht als Israël. Afschuwelijk en dan heb ik die muur nog nooit in het echt aanschouwd. Heb je dan nog een echtgenote die met gemak kan doorgaan voor een Arabische vrouw dan is het helemaal raak. Ons daar nooit meer gezien!
Gelukkig worden Palestijnen in Woerden beter opgevangen. Sinds kort woont er een gezin, vader en moeder afkomstig uit Palestina en geboren inderdaad in een dorpje dat het ongeluk had ”etnisch schoongemaakt” te zijn en vier dochters. Eén daarvan trouwde gisteren, 22.04.07. Het was groot feest met veel gedans, zoete lekkernijen, veel frisdrank, schitterend weer en een met een even beeldschone als gelukkige bruid. Maar alle geluk van de wereld kon de doem die over dit gezin hangt niet wegnemen. Want oudste broer Ashraf zucht al een jaar of acht in een Libisch cel, samen met 8 Bulgaarse verpleegsters op grond van de onzinnige beschuldiging dat zij Libische kinderen willens en wetens besmet hebben met het HIV-virus. Onzinnig omdat die kinderen al besmet waren voordat Ashraf in het ziekenhuis in Benghazi aan de slag ging. Toch hangt hen de doodstraf boven het hoofd.
Een steuncomité onder aanvoering van oud-wethouder Tineke Lander lobbyt zich suf in Den Haag en Brussel om voor vrijlating te pleiten. Namens de fractie van PROGRESSIEF WOERDEN heb ik in december het College zo ver gekregen om die pogingen ook te steunen.
En met die laatste opmerking is toch maar gezegd dat ook in dit opzicht Wim’s PW haar partijtje meeblies in de Woerdense politiek.
Negen Palestijnse doden
Door gevechten in Gaza
Tel Aviv – Het Palestijns-Israëlische geweld is dit weekeinde opgelaaid. De gewapende tak van Hamas riep op tot nieuwe aanvallen op Israël, nadat in twee dagen tijd negen Palestijnen werden gedood.
Zaterdag werden vanuit de Gazastrook drie raketten op de Israëlische plaats Sderot afgeschoten, nadat Israëlische militairen op de Westoever vijf Palestijnen hadden doodgeschoten, onder wie een 17-jarig meisje dat voor het raam van haar huis naar buiten stond te kijken. Na de raketaanval op Sderot, waarbij geen gewonden vielen maar wel een huis werd getroffen, voerde Israël raketaanvallen uit op Gaza.