Onveilig gevoel
Geschreven door Wim van Geelen op 13 oktober 2008
“Veiligheid en het onveilige gevoel in de gaten gehouden worden”.
“Veiligheid en het onveilige gevoel in de gaten gehouden worden”.
Als columnist moet je de vrijheid nemen om prikkelende dingen te zeggen over actuele onderwerpen en wel op een zodanige manier dat de lezers aan het denken worden gezet. Vandaag gaat het over veiligheid en niet zo maar veiligheid, maar veiligheid die doorslaat, zodat je je onveilig in je eigen huis gaat voelen.. Een koppeling tussen twee begrippen die niet alleen gelegd wordt om de nieuwsgierigheid te prikkelen, maar die wel degelijk inhoud heeft. Hoe? Dat zal tegen het eind van het verhaal duidelijk worden. Binnen de gemeente heeft “het product” veiligheid een hoge prioriteit.De veiligheidsmaatregelen die de gemeente dit jaar gaat treffen zijn gericht op maar liefst 12 speerpunten. Doe de veiligheidsgordel in gedachten maar om. Een greep uit de veiligheidsgordel: het gaat om maatregelen die gericht zijn op het verkrijgen van een veilige woon- en leefomgeving, het gaat om de aanpak van veel voorkomende criminaliteit, het betreft de verkeersveiligheid en het gaat om het tegen gaan van alcoholmisbruik door jongeren. Woerden wordt zelfs non-alcoholgebieden rijk. Nooit geweten dat het Kerkplein dat etiket draagt? Goed om te weten dat het gebeurd is om te voorkomen dat jan en alleman met een biertje of iets sterkers in de hand van het ene café naar het andere café trekt. De gedachten gaan er nu naar uit om het Brediuspark en verschillende bedrijven terreinen ook een dergelijk etiket op te plakken. Veiligheidsmaatregelen kosten geld. Het budget voor dit soort van maatregelen is onlangs verdubbeld tot € 40.000. Om iedereen te confronteren met “veiligheid” komt Woerden zelfs met een apart beeldmerk op de proppen. Met een keurmerk. Maar liefst. Een keurmerk Veilig Uitgaan en een keurmerk Waaks, om er maar eens twee te noemen. Hoewel het bij “Waaks” gaat om een pilotproject waarbij inwoners die hun hond uitlaten letten op verdachte situaties, waarvan zij geacht worden die vervolgens bij de politie aan te melden, werd ik als niet-hondenbezitter verleden week keihard met “Waaks” geconfronteerd.
Wat was het geval? Overdag aan de Utrechtsestraatweg. Voor stroomt het verkeer goed door. Sinds de verkeerslichten even verderop bij de brug buiten werking zijn gesteld is dat het dagelijks beeld. Achter in de tuin is het een en al rust. Vredig zou je haast kunnen zeggen. Binnen wordt hard gewerkt. Echtgenote Sytske is druk bezig met het vertalen van een roman uit het Turks en zelf beroer ik de pianotoetsen. Ik wordt opgeschrikt door de in opperste verbazing met een ondertoon van verontrusting uitgesproken volzin dat er twee agenten in de tuin lopen.
Van geen enkel kwaad bewust schrik je daar toch van. Zou er iets met de kinderen zijn, flitst het door je hoofd, maar even snel denk je dat ze zich dan wel bij de voordeur zullen vervoegen. Of zit men achter een boef aan, die zich verscholen heeft in onze tuin? Of ligt er een lijk in het steegje? Gauw naar de achterdeur gesneld om antwoord op die brandende vragen te krijgen. Wat blijkt? Na eerst enige geruststellende woorden gesproken te hebben melden de beide Hermandatten dat zij een project bezig zijn uit te voeren bestaande uit het controleren van tuindeuren, tuinhekjes en tuinpoortjes. Zitten die wel op slot? Kan je zo maar naar binnen lopen? Dat was bij ons duidelijk niet het geval. Toen ik daar licht schoolmeesterachtig op gewezen werd op het feit dat dit eigenlijk heel gevaarlijk was omdat elke inbreker zo naar binnen kon lopen, werd ik in de verdediging gedrongen. “We zijn toch thuis dan is er toch niets aan de hand? Bovendien moet ik zo de bruine bak van voor naar achteren brengen en dan is het handig dat de tuindeur niet op slot zit”. Logisch allemaal, althans voor ons, maar niet voor de beide in blauw gestoken heren. Na ons nog even op de ernst van de situatie gewezen te hebben kregen we een gele flap uitgedeeld met daarop de tekst: “Deze schoenafdruk had van een inbreker kunnen zijn…” Nadat wij bekomen waren van de schrik, de beide agenten waren al even uit het zicht verdwenen, vroegen wij ons af of dit wel de goede manier was. Wat hadden wij fout gedaan? Het enige dat ons te verwijten viel was dat wij niet gevraagd hadden aan de agenten om zich te legitimeren. Waren we er niet ingestonken? Was het geen smoes om te kijken hoe het huis beveiligd was om op een ander moment met verkeerde bedoelingen terug te komen? Het zou zo maar kunnen, want de schoenafdruk en het visitekaartje dat wij daarbij in handen gedrukt kregen, zijn gemakkelijk na te maken.
Die gedachte werd snel onderdrukt, want dat zou in onze goede stad Woerden toch te gek voor woorden zijn. Maar te gek voor woorden is goed beschouwd toch ook deze actie. Het eerste dat had moeten gebeuren was informatie. De buurt had moeten weten dat een dergelijke actie gehouden werd. Over preventie gesproken! Door een dergelijke mededeling zouden velen extra gaan opletten en dan was het beoogde doel bereikt zonder dergelijke paardenmiddelen in te zetten, die een eigenaardige inkijk geven op het thema “buurt en veiligheid”. Kortom: er blijft behoefte aan meer blauw op straat, maar toch zeker niet aan blauw in de eigen tuin!!!!