Meten met twee maten
Geschreven door Wim van Geelen op 10 november 2008
“Meten met twee maten, het zou niet moeten, maar het gebeurt toch door de media en door Justitie”.
“Meten met twee maten, het zou niet moeten, maar het gebeurt toch door de media en door Justitie”.
Meten met twee maten is altijd fout en toch trappen we er altijd weer in. Verleden week was het weer raak. Twee namen kunnen in dat verband genoemd worden die het meten met twee maten uitermate pregnant tot uitdrukking brengen. Twee namen van plaatsen, namelijk Gouda en Zaamslag. Gouda kwam recentelijk heel nadrukkelijk in beeld toen buschauffeurs weigerden nog langer door een wijk te rijden. Een wijk die geterroriseerd werd door een groep jochies, die in de media steevast met het voorvoegsel Marokkanen werd geduid en dat past in dit verband: werden gestigmatiseerd. Zaamslag wat is er met dat gereformeerde dorp met zijn 3 kerken en ongeveer 3.000 inwoners aan de hand? Wel nu, een half jaar geleden werd de plaatselijke postbode en ex commando Peter Herwegh met een klauwhamer doodgeslagen door dronken relschoppers van ruwweg dezelfde leeftijd als die rotjochies uit Gouda. Peter had het gewaagd midden in de Koninginnenacht het groepje bezopen jongelui aan te spreken op hun gedrag. Geluisterd werd er niet, geslagen meteen met de dood tot gevolg. Verleden week stond de 16-jarige hoofdverdachte voor de rechter en hoorde daar de eis van het OM aan. Die eis was 5 jaar voor moord met voorbedachten rade. Immers hij droeg de hele avond al een klauwhamer met zich mee en hij bleek na op de psychologische onderzoekstafel gelegd te zijn toerekeningsvatbaar. Columnist Ephimenco van Trouw liet in zijn column van zaterdag 8 november jl. weten dat hij niet wist wat hem overkwam. Citaat: “Natuurlijk is de moordenaar nog minderjarig, maar nog geen 4 jaar opsluiting voor het ontnemen van andermans leven op een barbaarse manier; het lijkt bijna op een aanmoediging”.
Dat laatste mag dan door de emotie ingegeven zijn, maar toch heeft Ephimenco een punt, zeker als je deze zaak vergelijkt met een andere zaak van zinloos geweld. Daar was een ene Khalid L. bij betrokken. Venlo 2002. Khalid, 18 jaar, wordt door René Steegmans aangesproken op zijn rijgedrag, Met z’een scooter maakte hij een winkelgebied onveilig. Khalid, ook nog onder invloed, mepte met z’n blote vuist en schopte zijn slachtoffer dood. Khalid L. kreeg als straf 8 jaar cel en tbs met dwangverpleging. Dat is aanmerkelijk zwaarder dan voor de brute moord in Zaamslag. Justitie verklaarde in 2002 dat er geen rekening gehouden was met de jeugdige leeftijd van verdachte vanwege het feit dat de zaak landelijk veel opschudding had veroorzaakt. Juist die media-aandacht bleef Zaamslag bespaard. Dat is opmerkelijk omdat de media massaal aanwezig waren in Gouda, waar het toch om een aanmerkelijk minder ernstige delict ging. Ook in de Kamer liepen de emoties hoog op. Zelfs werd vanuit een bepaalde fractie serieus geopperd het leger in te zetten tegen de relcapuchons. Ik heb de Handelingen er nog eens op nagelezen, maar aan Zaamslag werd in de Kamer geen woord gewijd.
Dat is nou meten met twee maten. Het gebrek aan nationale opschudding, in de hand gewerkt omdat Nederlandse rotjochies nog steeds aangeduid worden naar het land van afkomst van hun vader of opa, respectievelijk hun moeder of oma, dat zich vertaalt in geringe media-aandacht over de moord in het gereformeerde en autochtone Zaamslag blijkt bepalend te zijn voor de strafmaat.
Gisteren, zondag 9 november, was het programma van de Moslim Omroep (NMO) s’middags gewijd aan de problematiek van deze jochies, de relcapuchons zeg maar. Aan het woord kwamen een meertalige politieofficier en een dito sociaal psycholoog, beiden vrouw. Zij spraken verstandige woorden die er in de kern op neer kwamen dat die jongeren niet naar milieu en afkomst getypeerd moesten worden. Dat gebeurt nu standaard in de media en in de Kamer met als gevolg dat de groep in kwestie zich buitengesloten voelt, verder gaat met overlast geven. Het maakt ze toch niets uit, ze horen er toch niet bij, en zo komen ze in een vicieuze cirkel terecht met alle gevolgen van dien.
Dit leidt tot een stelling en wel de volgende: onderscheid op basis van afkomst leidt tot het meten met twee maten. En dat versterkt op haar beurt weer het anders zijn. Kunnen we daar toch niet eens mee ophouden. Als je hier geboren bent, als je de taal spreekt, als je een Nederlands paspoort hebt dan is het toch je recht (en de plicht van de media) om je Nederlander te noemen? Wanneer breekt dat besef nou eindelijk eens door? Laat ik deze column besluiten met een gevleugeld woord van toekomstig Rotterdams burgemeester Aboutaleb: Ik een Marokkaanse burgemeester? Wat een onzin!