Mastodont
Geschreven door Wim van Geelen op 1 april 2011
Een mastodont. Dat werd een begrip even voor het beroemde congres van het CDA werd gehouden over wel of niet deelnemen aan een Kabinet met gedoogsteun door de PVV. Een aantal CDA’ers met heel grote verdiensten voor land en partij waren tegen en werden prompt weggezet als “mastodont”. Die hoefde je dus niet serieus te nemen. Het begrip mastodont kwam bij me op du moment ik hoorde van het vertrek van Wim Groeneweg. Niet omdat ik 'm niet serieus neem. Integendeel, maar om zijn grote inbreng in de Woerdense politiek.
Wim werd een jaar nadat, voor hem volkomen onverwachts, voor zijn partij en dus voor hem geen plaats meer was in het nieuwe College, burgemeester van Vianen. Voor hem de hoofdprijs. Want het zat hem niet mee. Eerst de sterke man in het College, dan gewoon raadslid. Dat is even wennen. Het wende echter niet. Cor van Tuil vond zijn optreden het afgelopen jaar zelfs somwijlen aan de narrige kant, zoals hij meldde in zijn afscheidsspeech. Maar begrijpelijk als een zetel in de Raad met alle respect niet iets is waarvan je had gedroomd. Want dat was het wethouderspluche. Wim was al vanaf dag één dus naarstig op zoek naar iets anders. Iets in het openbaar bestuur. Met zijn ervaring zou dat een fluitje van een cent moeten zijn, maar dat werd het niet. Maar eind goed, al goed. Uiteindelijk lukte het dus wel en dat is een felicitatie waard, ook aan Vianen en die zijn hem ook van de kant van Progressief Woerden overvloedig ten deel gevallen.
Toen Wim kwam in september 2003 ging die komst niet ongemerkt voorbij. Hij greep de installatie aan om in een toespraak van 20 minuten zijn visie op het raadswerk te geven en dat aan te grijpen voor een exposé over hoe hij dacht als wethouder te functioneren.
Zeker de oppositiepartijen, GroenLinks en D66, waren lichtelijk verbijsterd. De Collegepartijen (CDA, PvdA en VVD) wellicht ook, maar die lieten verbaal en non-verbaal toen niets blijken. Geen minuut ervaring en dan al zo’n grote mond! Je moet maar durven.
Omdat er tijdens een installatiefeestje geen gelegenheid is om te reageren bleef het optreden van Wim onbesproken. De gelegenheid om er wel wat van te zeggen deed zich enkele weken later voor. Wim werd geïnterviewd door de Rijn en Gouwe en alle remmen gingen weer los. Raadsleden werden als kleine jongens en meisjes in de hoek gezet.
Vanzelfsprekend lieten die dat niet over hun kant gaan en ik weet nog als de dag van gisteren hoe ik Wim in een commissievergadering naar aanleiding van dit artikel de mantel heb uitgeveegd. Het schaamrood stond ‘m op de kaken, maar hij boog het hoofd deemoedig en dus kwam het alsnog goed. En het is goed gebleven tussen ons met als hoogtepunt het opnieuw in gebruik nemen van het vernieuwde carillon.
Wim is een geoefend musicus (piano en orgel) en deze Wim is het ook (trombone, basbombardon, piano en banjo), maar het gezamenlijk bespelen van het carillon viel niet mee. Daar moet je andere kwaliteiten voor hebben en die kwaliteit moeten wij als Woerden koesteren. Met andere woorden: wij hopen beiden dat het carillon niet sneuvelt in de bezuinigingsoperatie.
Op de agenda van de laatstgehouden vergadering was het afscheid van Wim Groeneweg agendapunt. Er waren mooie woorden van raadsnestor Cor van Tuil en CDA fractievoorzitter Bernard de Jong. Uiteraard grote waardering voor zijn optreden als bestuurder. Heel herkenbaar en benaderbaar. In zijn openbaar optreden altijd heel nadrukkelijk aanwezig. Voor velen had hij ook iets mastodontachtig. Duidelijk in zijn optreden en nooit te beroerd om iets lang uit te leggen. Bernard refereerde nog even aan een pijnpunt en dat waren de windmolens. Alleen gesteund door de fractie van Progressief Woerden werd zijn raadsvoorstel om windmolens op het grondgebied van Woerden toe te laten afgeserveerd. Ook door zijn eigen CDA fractie. Dat deed pijn en die voelt hij nog tot vandaag de dag. Voor het overige haalden al zijn voorstellen de eindstreep en dat is nogmaals een gelukwens waard.