Marijnissen
Geschreven door Wim van Geelen op 22 december 2008
“Marijnissen ziet Woerden over het hoofd”. Velen die deze aanhef zullen lezen denken dat het gaat over de lokale verkiezingen van 2010. Doet de SP mee of niet.
“Marijnissen ziet Woerden over het hoofd”.
Velen die deze aanhef zullen lezen denken dat het gaat over de lokale verkiezingen van 2010. Doet de SP mee of niet. Tot nu toe heeft de SP zich nog niet op het lokale politieke erf gemanifesteerd, omdat er te weinig SP’ers waren die wilde plakken en canvassen, om dit Amerikaanse begrip maar eens van stal te halen. Dus langs de deuren gaan met foldertjes en proberen met de bevolking in contact te komen. Het gestaalde kader dus. Maar wat nu niet is, kan natuurlijk nog komen. Ik hoop het niet. Niet alleen omdat de SP zeker een zeteltje of zo van PROGRESSIEF WOERDEN zal afsnoepen, maar meer nog doordat de SP geen toegevoegde waarde zal hebben. Daar zijn de marges, die in de landelijke politiek al smal zijn, veel te smal voor. Wat dat betreft is het te hopen dat Kant, want Marijnissen houdt zich in de luwte op, Woerden inderdaad over het hoofd blijft zien. De aanhef slaat echter op iets anders en dat vraagt natuurlijk op uitleg. Kort geleden verscheen er een boek van Guido Derksen “Hutspot Holland” genaamd. Een kloeke uitgave, bestaande uit een bundeling van interviews over de multi-etnische staat van Nederland. De eerste die in dit boek sprekend wordt ingevoerd is, jawel: Jan Marijnissen, toen nog SP-fractieleider.
Jan spuwt in dit interview zijn gal. Hij is bitter teleurgesteld, want had men maar naar hem geluisterd!! Maar nee, hij werd verketterd toen hij in 1983 de situatie van wat toen nog de gastarbeiders en hun gezinnen analyseerde. Die analyse is naar de huidige inzichten ragfijn, maar toen was voor een collegapartij als de PvdA en de voorlopers van GROENLINKS cryptofascistisch. Janmaat links gepasseerd als het ware. Wat beweerde Jan of de SP toen? Dat waren drie dingen. Het eerste had met het leren van de taal te maken. Iedereen moest aan de bak om zich zo snel mogelijk in die vreemde taal, die het Nederlands was, eigen te maken. Ten tweede dat er een dominante cultuur was in Nederland waaraan je je op enigerlei wijze moest aanpassen. Dat was nodig wilde je hier werk kunnen krijgen of een huis en wilde je een toekomst voor jezelf en je kinderen opbouwen. Dat aanpassen zou naar eigen inzicht moeten gebeuren want over de vorm waarin ging de overheid niet, aldus de SP toen. Het derde was dat de segregatie aangepakt moest worden. Dus geen aparte wijken voor Marokkanen of Turken en geen zwarte scholen Opvattingen die nu redelijk gemeengoed zijn, maar toen zoals reeds gezegd, verdacht. De frustratie die bij Marijnissen van het interview droop had alles te maken met zijn geloof dat als de politieke partijen begin jaren tachtig het SP-standpunt hadden gedeeld de integratie veel soepeler zou zijn verlopen. Enkele pagina’s verder komt Jan te spreken over de woningcorporaties. Een citaat: “Corporaties moesten in de jaren negentig verzelfstandigen. Zij moesten geld gaan verdienen. Het moesten bedrijven worden. Er kwamen managers die lid werden van de |Rotary, yuppen, die zich geen fuck meer interesseerden voor hun oorspronkelijke taak. Ze lieten de boel de boel en zeiden: ‘wat nou integratie’ dat is onze taak niet. Zet ze maar bij elkaar, dan hebben we dat geouwehoer niet. Zó is het gegaan. Al die mooie praatjes dat corporaties geprobeerd hebben te spreiden, joh, kom bij mij met die flauwekul niet aan. Ach ga weg, noem mij er één”.
Als ik nog even de aanhef van deze column in herinnering roep dan is dat in ieder geval in Woerden gebeurd. Jan, hoor je me? Woerden deed het gewoon en ik ga ervan uit dat het in andere gemeenten ook gebeurde, maar dat weet ik niet precies. Hier werd in de jaren negentig en daarvoor trouwens ook al een spreidingsbeleid gevoerd. Niet dat het zo genoemd mocht worden. Dat was op straffe van sancties door de hogere overheid verboden. Daar zat een ideologie achter, maar het was ook een kwestie van geld. Want spreiden was duurder dan Gods water maar over Gods akker te laten lopen. De doelgroep wilde in de jaren tachtig en negentig vooral een goedkoop huis. In Woerden bevonden die zich met name in de Schilderswijk. Wonen in andere wijken was duurder, maar daar was de huursubsidie toch voor? In principe wel, maar het rijk hield daar nauwkeurig het oog op, want de kosten mochten niet uit de hand lopen.
Het toenmalige gemeentebestuur en dan met name wethouder Volkshuisvesting Tineke Lander had daar geen boodschap aan en zij vond de Woerdense woningbouwverenigingen aan haar zijde. Woerden spreidde en noemde dat voor de buitenwacht een op evenwichtige leest geschoeide woningtoewijzingsbeleid. Een mondvol, maar het staat voor iets dat toen exact zo gebeurde. Dat dit gewerkt heeft, daar plukt Woerden tot de dag van vandaag de vruchten van. Kijk maar naar Molenvliet, het Staatsliedenkwartier, Snel en Polanen en het Schilderskwartier. De woningverdeling is daar evenwichtig en datzelfde geldt voor het leerlingenbestand van de basisscholen. Dat heeft veel, zo niet alles te maken met de keuzes die wat de woonruimtoedeling in het recente verleden gemaakt zijn.
Marijnissen ziet inderdaad wat dit betreft Woerden over het hoofd. Hoe ik dat zo zeker weet? Als voorzitter van wat toen nog de Stichting Woonbelangen Woerden heette en als voorzitter van de woonverdeelcommissie was ik hier nauw bij betrokken.
Woerden had overigens een verleden, namelijk met de Molukkers die in 1950 in grote getale in Woerden neergezet werden. Nadat die bevolkingsgroep een aantal jaren opgevangen was in de Kazerne en in kampen op de Singel en de Utrechtsestraatweg kreeg men verspreid over Woerden woonruimte aangeboden. De kampen werden opgeheven en de Molukkers namen zonder grote problemen hun plaats in de Woerdense samenleving in. Een aparte Molukse wijk kwam er in Woerden niet. Mijn toenmalige overbuurman, hoofdagent van politie Dick Duurkoop vond dat, halverwege de jaren zeventig voor de TV geïnterviewd ten tijde van de kapingen, de verklarende factor voor het ontbreken van spanningen hier. En hij had gelijk. Een aparte Molukkenwijk zou Woerden toen opgebroken zijn. Dan had men Woerden bepaald niet over het hoofd gezien.