De hand van God
Geschreven door Wim van Geelen op 30 juni 2010
De hand van God was weer zichtbaar in Zuid-Afrika. Je kan er niet omheen om het wereldkampioenschap voetbal in Zuid-Afrika. Het lijkt wel of alles ervoor moet wijken. Radio en TV staan helemaal in het teken van Oranje. Het eindeloze geleuter over voetbal zal pas afgelopen zijn als het laatste fluitsignaal in de finale zal klinken en de vuvuzela’s opgeborgen kunnen worden.
De beelden van de Oranjekaravaan en al die landgenoten die op campings verblijven en de straten van steden als Durban, Port Elizabeth, Johannesburg en Kaapstad gestoken in een oranjeoutfit, onveilig maken, zijn dan historie geworden. De mensen die niet zo oranjeminded zijn zullen dan gespaard worden van beelden van medelandgenoten in de meest vreemde uitdossingen gestoken. Een oranjeklomp op het hoofd, een oranje kroon op dezelfde plaats, oranje klompen enz. enz.
Waarom zou men dat nou doen? Amerikadeskundige en TV persoonlijkheid Maarten van Rossum had het vanmorgen, woensdag 30 juni, in zijn gesproken column voor Radio 1 bij het rechte eind wellicht. Zou het zo kunnen zijn dat het oranjegevoel het enige gevoel is dat ons als Nederlanders bindt. Nederland een land vol minderheden met een grote culturele verscheidenheid heeft, ondanks de canon van de Nederlandse geschiedenis, weinig gemeenschappelijks. Maar toch er is iets dat ons allen (nou allen?) bindt: het Nederlands Elftal! Dus die gekte heeft een functie en daar moet je dan zuinig op zijn.
Toen Nederland moest aantreden tegen Kameroen hadden we een raadsvergadering en zie wat er gebeurt: op de agenda van die vergadering stond met koeienletters geschreven: Let op, gewijzigd aanvangstijdstip. Normaal begint een raadsvergadering om 20.00 uur. Dat is al sinds mensenheugenis zo, maar ter gelegenheid van die wedstrijd moest de Raad al om 19.00 uur aan de bak. Niemand die daar tegen protesteerde. We waren ruim op tijd om in de Koepel de wedstrijd bij te wonen. Daar begonnen we met vele tientallen kijkers, maar tijdens de wedstrijd verdwenen steeds meer raadsleden en anderen en aan het eind van de match waren we nog maar met z’n drieën. Genoten hadden we niet, maar het resultaat telt en het resultaat is bekend. Maandag tegen Slowakije en vrijdag a.s. tegen Brazilië.
Tussendoor nog heel wat geleuter aanhoren. Over de rozenkrans van Wesley, de baard van Van der Vaart, Robben die niet op pelgrimstocht naar het Robbeneiland ging en Yolanthe met kekke oranje zonnebril op.
Opvallend is dat er bitter weinig gesproken werd over het echec van de Fransen. Ja, dat ze eruit vlogen. Ja dat de trainer door een duurbetaalde sterspeler “hoerenzoon” genoemd werd. Ja over het feit dat de vuile was achter gesloten deuren had moeten blijven, maar toch zichtbaar werd omdat iemand die deur op een kier had gezet. Maar nee, over de religieuze en etnische achtergrond van de conflicten. Wat er gebeurde is tekenend voor de huidige situatie in Frankrijk, die in het teken staat van verdeeldheid, van versplintering en van de banlieu met z’n criminaliteit, werkloosheid en armoede tegenover de betrekkelijke welvaart van de blanke middenklasse, wat dus tot grote spanningen leidt. Spanningen die nu via het voetbal tot uitbarsting kwamen.
Frankrijk vloog er dus uit. Weten we nog hoe Frankrijk erin kwam? Frankrijk kon naar Zuid Afrika afreizen door een kolossale fout van de scheids in de wedstrijd tegen Ierland. Dergelijke fouten zagen we helaas ook de afgelopen week, maar de fout die in die wedstrijd gemaakt werd was dramatisch. Pal voor tijd handbalde Thierry Henry de bal in het doel achter de Ierse keeper. Iedereen die het zag, behalve degene die het had moeten zien. Ierland, dat genoeg had aan een gelijk spel verloor met 1 doelpunt verschil
Duidelijk dat de afgang van Frankrijk in Ierland met buitengewoon genoegen werd aanschouwd. Mijn dochter, die in Dublin woont vertelde dat in kleuren en geuren.
Ik zie de hand van God daarachter. Want het gaat om gerechtigheid. Ierland had er moeten staan en niet Frankrijk. Dat had Frankrijk, waar zelfs de president zich ermee bemoeit, veel ellende kunnen besparen. Dat is dus een andere hand van God dan de hand waarmee die aanduiding voor altijd mee verbonden is. Het zou geen voetbalbegrip zijn geworden als op 22 juni 1986 op het WK-voetbal in Mexico-Stad het doelpunt van de man die nu in Zuid-Afrika liefkozend pluisje genoemd wordt zou zijn afgekeurd. Diego Maradonna sloeg de bal in het net achter de Engelse doelman Peter Shilton. Ook toen iedereen die het zag, behalve de scheids en zijn kompanen aan de zijlijn. Boontje is nog niet om z’n loontje gekomen, maar dat gaat gebeuren als Nederland Argentinië in de halve finale gaat uitschakelen. Tegen de zojuist geschetste achtergrond zie ik daar ook de hand van God in. Dat is dan ook weer rechtgezet.