Bakshies
Geschreven door Wim van Geelen op 15 oktober 2013
Net terug uit Turkije, het land waar wij al 47 jaar komen. De veranderingen die we daar gezien hebben zijn enorm. Van een derde wereldland vol armoe en stagnatie naar een land hard op weg een wereldmacht te worden. Armoede, grote werkloosheid en rijke westerlingen zijn een bron van corruptie. Met bakshies, afgetroggeld geld, kon je daar best wat bereiken. Al was het alleen maar geld voor een arme drommel als offer om je niet langer meer lastig te vallen. Overheidsdienaren konden er een halve eeuw geleden ook wat van. Niet zo erg als in China, maar toch.
Ongetwijfeld zal er nu nog corruptie zijn, maar het is veel en veel minder zichtbaar. Zeven en veertig jaar geleden hadden we het daar wel eens over corruptie. Je zag het voor je ogen gebeuren en je las erover in de kranten. Dat gebeurt bij jullie. wisten wij zeker, maar echt niet bij ons. Ongeloof was ons deel, maar we volharden. Bij ons is daar geen sprake van.
Nou van die bewering ben ik teruggekomen. Het was een uitspraak gedaan door iemand wiens maatschappelijk ervaring niet veel verder reikte dan de studentenvereniging. Niet bij ons? Hoezo? De paar weken die we in Turkije zaten liep het te onzent de spuigaten uit. Harde corruptiezaken kwamen niet voor bij. Wel enkele kleine krabbelaars. Maar hoe klein ook: zij berokkenen de politiek grote schade.
Kijken heel veel mensen naar politici als louter zakkenvullers, een ongenuanceerd beeld dat wel natuurlijk, nu kwamen berichten uit Nederland in Turkije tot ons van enkelen die het wel erg bont maakten.
In de eigen omgeving was er die wethouder uit, of all places, Oudewater, die de gemeentelijke dienstauto misbruikte voor privé zaken. Moet je niet doen. Daar geef je aan je burgers en je organisatie in deze tijd van pijnlijke bezuinigingen een slecht voorbeeld mee. Maar hij kwam er mee weg. Snap ik niet. Onafhankelijk Oudewater ook niet, want die fractie gaat er een kwestie van maken. Terecht.
Zoals bekend kunnen wethouders buiten de eigen raad om worden benoemd. Meestal blijven ze buiten de gemeente wonen waar ze hun zegenrijke arbeid verrichten. Dat leidt tot woon-werkverkeer. Een wethouder uit IJsselstein, woonachtig in Maarsbergen, een afstand van niks, maakte het nogal bont door uit dien hoofde in een jaar tijds maar liefst € 12.000 te declareren.
Voor zo’n bedrag maak je een onwaarschijnlijk hoog aantal ritjes van IJsselstein naar Maarsbergen. Eenvoudig hoofdrekenen wijst dat uit. Ook dat moet je niet doen, maar ook daarmee kom je echt weg mee in bestuurlijk Nederland.
In beide gevallen mag dat geen corruptie heten, maar van behoorlijk bestuur is op z’n minst gesproken geen sprake. Zakkenvullen is als uitdrukking voor deze handelwijze meer op z’n plaats.
Verder had je nog dat raadslid uit Utrecht. Bestuurslid van Straatnieuws. Een blad door en voor daklozen. Niet de meest kapitaalkrachtige categorie. Dat het Utrechtse raadslid in korte tijd € 42.000 opstreek en op zijn eigen rekening stortte is raar maar waar. Ook hier geen corruptie, maar wel zakkenvullen. Natuurlijk is hem al gevraagd dat bedrag terug te storten. Daartoe was hij bereid, maar hij wilde dat via en wachtgeldregeling regelen.
Wachtgeld voor een raadslid? Nooit van gehoord, maar het schijnt te bestaan.
Daar moet je dus niet intrappen. Beter voor hem is zijn eigen Straatnieuws aan de man te brengen door te staan bij een grootgruttersbedrijf aan de deur. Net zo lang tot hij die € 42.000 verdiend heeft. Tot zijn 67ste heeft hij nog 25 jaar te gaan. Moet kunnen lukken.
Het bontst maakte in de tijd dat wij in Turkije verbleven 50Plus voorman Henk Krol het.
Als een leeuw op de bres voor het pensioen, maar het bleek dat hij zelf de pensioenpremies voor zijn personeel niet afdroeg. Het verdween in eigen zaak. Of liever de eigen zak. Over zakkenvullen gesproken! Henk “gay” Krol een paar keer voor de buis zien optreden en het is waar: hij stikte zo wat in zijn eigen jokkenbrokken. Geloofwaardig is het niet dat hij zijn secretaresse beschuldigde. De lieverd zou alle post, voordat Henkie ’t onder ogen kreeg gelezen en besloten hebben wat ermee te doen. Met droge ogen beweerde Henk dat hij die post nooit gezien had. Zelfs onze kat kreeg tranen in d’r ogen bij zo’n zwamverhaal. Of om met Youp te spreken: “ hoe harder hij wrijft om het pensioenvlekje weg te poetsen hoe groter het wordt”.
Over vertrekkend burgemeester Rehwinkel van Groningen kunnen we het ook even hebben. Als je aanspraak maakt op wachtgeld heb je een sollicitatieplicht. Ook voor ex-burgemeesters geldt dat. Petertje dacht zijn wachtgeld te gebruiken om in Barcelona aan een snuffelstage te beginnen, die hem na een half jaar wellicht een betaalde baan zou opleveren. Groningse burgers moesten daarvoor opdraaien. En hij komt er mee weg ook.
Alle voorbeelden en zij laten zich moeiteloos met tal van andere aaneen rijgen, zijn slecht voor het imago van de politiek. Bedanken er daarom zo veel mensen voor het lidmaatschap ener politieke partij?