Achterflap
Geschreven door Wim van Geelen op 8 augustus 2008
“Van achterflap tot bananenschil”. Zo raar kan het lopen.
Als Kamerlid van middelbare leeftijd besluit je je memoires te schrijven, om de ervaringen die je in je leven opgedaan hebt met het actiewezen, met milieu en met politiek aan een jongere generatie door te geven. Daar ga je dan een boek over schrijven. Daar is niets mis mee. Integendeel zelfs. Dat zou meer moeten gebeuren. Maar het boek moet ook verkocht worden en dan is het recept om een pakkende tekst te verzinnen voor de achterflap. Recensenten lezen dat en de pakkendheid van de tekst daar achterop bepaalt of ze het boek verder willen inbladeren en of ze het aan lezers willen aanbevelen.
De schrijver dacht diep na. Hoe kon het pakkend worden gemaakt? Had onze schrijver niet ooit eens in een ver verleden op de bres gestaan tegen het atoomgevaar? Had hij Nederland niet bij herhaling willen wijzen op de gevaren van kernenergie? Had hij niet ooit door een spectaculaire actie bij het Ministerie dat over kernenergie gaat kunnen voorkomen dat Nederland na Doodewaard, Petten en Borssele er nog wat van die centrales bij zou krijgen? Met die heldendaad afgedrukt op de achterflap moest het boek, zijn boek, “Klimaatactivist in de politiek” wel een kaskraker worden. Het eerste persbericht viel niemand op. Het was stil, muisstil, in de media. Komkommertijd? Dan volgt er een nieuw persbericht, ditmaal van Wijnand Duyvendak, want zo heet onze auteur, zelf. Het is een uitnodiging om de boekpresentatie bij te wonen met een kleine toevoeging aan wat al op de achterflap stond.
De inbraakactie bij EZ was een groot succes. Dat stond nu zwart op wit. Elsevier zette het bericht op z’n website en toen was de beer los. Opeens gingen ook andere kranten er aandacht aan schenken. Een Kamerlid dat in een vorig leven een inbraak pleegde bij een Ministerie en daar nog trots op was ook, dat was nieuws. Te meer daar uit het krantenarchief bleek dat Duyvendak zelf tien jaar eerder in een interview met Panorama ontkend had dat hij bij die inbraak betrokken was geweest. Het kon natuurlijk niet uitblijven. In huize-Duyvendak, nee we onthullen het adres niet, met opzet niet!, rinkelde de telefoon. Waarom die ontkenning toen en die bekentenis nu? Het antwoord was simpel. Dat was toen om zijn partners in crime te beschermen zei Wijnand, want de inbraak was nog niet verjaard en hij was niet in de wieg gelegd om de kat op het spek te binden. En toen ging het hard. Collega-Kamerleden, die van de Partij voor de Vrijheid voorop, roken bloed. De één was nog explicieter dan de ander. Dat soort acties, die zich buiten de kaders van de rechtsstaat bewogen, zijn niet minder dan een brevet van ongeschiktheid voor een Kamerlid.
Fractieleider Halsema stelde zich eerst achter Wijnand op en kon dat volhouden tot het moment waarop de brief van oud EZ-topambtenaar Verberg tot publiek bezit werd verheven. In een in die tijd als rebels bekend staand blad werd een lijst gepubliceerd van huisadressen van ambtenaren en politici die betrokken waren bij het kernenergiebeleid. Verberg was dat als hoogste ambtenaar en bij hem werd brand gesticht. Iets dat natuurlijk absoluut niet door de beugel kon. Laat nou Duyvendak uitgerekend als redacteur van dat blad verantwoordelijkheid dragen voor die publicatie. Toen dat bekend werd, was zijn positie niet meer te redden. Exit Duyvendijk, hoe ver hij nu ook bereid was afstand te nemen van die acties. Femke verklaarde ferm voor de camera van Nova dat acties goed waren zo lang ze zich binnen rechtstatelijke kaders bewogen. Wat daarbuiten viel keurde ze af.
Dat Wijnand de conclusie had getrokken om zich af te melden als Kamerlid begreep ze volkomen. In GroenLinks gaat nu strijd ontvlammen over de vraag waar de grens ligt. Is Femke niet te ver gegaan met haar bewering dat acties pas goed zijn als ze het keurigheidscertificaat opgedrukt gekregen hebben? Wordt met het vuile badwater nu niet ook het kind de buitenparlementaire acties weggegooid? Het was Europarlementariër Joost Lagendijk, die uit Istanbul meldde het op dit punt niet eens te zijn met Femke. Fijntjes wees hij erop dat acties van Greenpeace ook lang niet altijd stroken met wet en regelgeving. Kortom het wordt spannend de komende tijd in GroenLinks. Een partij die tenslotte een activistische vleugel kent. Zal het tot een schisma komen? Mijn verwachting is dat dit zal gebeuren en dat dit niet goed zal zijn voor PROGRESSIEF WOERDEN. Het electoraat van die club bestaat ook uit vleugels, PvdA en GroenLInks. Het zou een godswonder zijn als deze kwestie landelijk geen electorale gevolgen zal krijgen. En zoals bekend, landelijke ontwikkelingen hebben ook hun gevolgen voor de plaatselijke politiek.
Hoe zit het met het activisme van het GL-smaldeel in de PW fractie? Dat kan het best gekarakteriseerd worden met de al gemunte uitdrukking dat die zich keurig verdraagt met “de Woerdense maat”. Voor mezelf sprekend kom ik niet verder dan de deelname aan wat achteraf de grootste demonstratie ooit in Nederland was, die tegen de kernraketten eind jaren tachtig en enkele pro-Palestinademonstraties. Wat die laatste betreft in goed gezelschap overigens van Dries van Agt en Gretha Duisenberg. Ik vermoed dat het bij Yolan en José niet veel anders zal zijn.
Eén actie was ik echter bijna vergeten. Een actie waar Yolan en ik bij betrokken waren, waarbij wij overigens in goed gezelschap verkeerden van, uitgerekend Wijnand Duyvendak. De foto hieronder is het bewijs. Doel van de actie? Wie de plaats herkent, ergens in de Harmelerwaard, moet ook het doel van deze actie duidelijk zijn. Onze actie was erop gericht Gedeputeerde Staten ervan te doordringen dat het gebied tussen Harmelen en Leidsche Rijn groen en open moest blijven. Een harde actie was het niet, maar zinvol was het wel. Dat blijft nog steeds het geval. Het gevaar is nog niet geweken.